✿ کمی نفس در هوای شما ...
گوشه ی دلت که گیر کند به سیم خاردارهای این دنیا...
یا زخمی می شوی...
یا می سوزی و آتش می گیری...
سخت است زندگی با جگرپاره شده...
سختِ سختِ سخت است...
اما چاره چیست؟
التیام از کجاست؟
جز آنکه باید دست دل را گرفت و راهی شد...
در این شهر شلوغ و هزار رنگ و فریب باید همپای دل بروی و ببینی که کجا او را آرام می یابی...
همراهش که می روی می بینی تو را به محضر شاهدین می برد
می برد تا درد دلت را بگویی
از زخم های زندگی
از سیم خاردارهای گناه و بن بست های به ظاهر مصلحتی
می بردت تا بگویی به آن ها که دنیا چقدر سخت است
می بردت تا بخواهی از آن ها که نشانت دهند آسمان یعنی چه
اصلا آسمانی شدن را یادت می دهند
کافیست دل بدهی به حرف هایشان
سکوتشان ، فضای ملکوتی و بی آلایش مرقدهایشان
برای توی گمشده در راه ،هزار هزار حرف دارد
به قول سید، عالم محضر شهداست ، اما کو محرمی که این حضور را دریابد...
این قطعه بی نشانیتان هزار هزار نشان است تا بفهماندمان که همه ی خوبی ها در بی نشانی هاست ، تا آن جا که مقدور است بی نشان بمان !
بی نشانی پر از لذت است اما حیف جز آنان که چشیده اند کسی نمی داند گمنامی یعنی چه...
حال بنگر لحظه ای در کنار سرداران بی پلاک بودن چه صفایی دارد ، تصور حضور در محضرشان...
آسمانی شدن به این سبک هم که بماند...
( شنبه عصر؛ سکوت عجیبش تماشاییی بود؛ یادش بخیر )
پ.ن: سید هر بار شاهدی که تو را التماس می کنم که نگاهی به قلم هایمان کنی... کمی از هنرنمایی های قلمت را به ما بده... جنگ سختیست ، حتی اگر برای جنگیدن ننویسیم برای آرامش جگرهای پاره یمان باید کاری کنیم ...
نگاهت را از ما نگیر سید مرتضی...
